Posts

Waarom staken? Een inkijkje in het Speciaal Onderijs

Afbeelding
Wat was ik opgelucht toen ik het artikel las in het AD over de juf die dagelijks wordt uitgemaakt voor kankerjuf. Zij geeft woorden aan mijn gevoel dat in de afgelopen 14 jaar steeds groter is gegroeid. Zij geeft een gezicht aan de werkelijke problematiek in het Speciaal Onderwijs. Geremd door schaamte, angst, onwetendheid van de buitenwereld en de dagelijkse run waarin ik verkeerde, is dit mij tot op heden niet gelukt.    We praten en schrijven in het SO weinig over de keerzijde van ons vak. Je stuit als ‘insider’ op veel onbegrip. De reactie die je meestal krijgt  is: ‘Waarom ga je niet ergens anders werken?’ of ‘Overdrijf je niet een beetje?’. Het antwoord is simpel: ‘Het lijkt ongelooflijk, maar dit is de realiteit’. Die realiteit zou wat mij betreft wat vaker gezien mogen worden.  Vandaag, 6 november 2019, op de dag van de onderwijsstaking, wordt het daarom tijd dat ik en andere onderwijsmensen hun verhaal gaan doen. Een persoonlijk verhaal, waaruit blijkt dat het ga

We do need education!

Afbeelding
De dag van de staking, vorig jaar stond ik nog voor aan met spandoek op het Binnenhof een hoop herrie te maken. Vandaag was ik vrij, maar heel eerlijk, als het mijn werkdag was geweest, had ik deze keer de staking ook overgeslagen.  Dit is niet omdat ik de betrokkenheid niet voel, in tegendeel. Dit schooljaar voel ik zo extreem veel betrokkenheid, dat ik teveel van mezelf heb gegeven. Voor de kerst was ik ongeveer 4 banen tegelijk aan het volbrengen. Ik had het zelf niet eens door, want cliché maar waar: 'Alles voor de kinderen!' .  Met de kerst kwam de klap. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn team en mijn school. We hebben 2 klassen moeten sluiten bij gebrek aan personeel. Niet eventjes, maar het heel 2018 stonden er vacatures open waarop simpelweg niet werd geschreven. Deze gaten werden opgevuld met assistenten en met mensen zoals ik, die dan toch maar even (heel wat) harder lopen en consequent vrije tijd investeren in het onderwijs (betaald of zelfs onbetaald

Regie, ofnie?

Mijn oh zo geliefde Covey pretendeert dat je 99% invloed hebt op je leven. In onze Covey-training hebben we dat al stiekem een beetje bijgesteld naar 90%, maar ook al ben ik Covey zijn grootste fan, de vraag knaagt al wat langer aan mij: is dit nu eigenlijk wel zo? Invloed blijkt een relatief begrip. Natuurlijk heb je in iedere situatie zelf de keuze hoe je hier op gaat reageren. Maar is het nu echt realistisch om te denken dat je bijvoorbeeld ontzettend blij kan zijn met chemotherapie, omdat er een kans is dat het je leven redt? Of voel je je op dat moment gewoon hondsberoerd?  Heb je dan niet eens de kracht om hier eens even lekker een positief lampje op te schijnen, omdat Covey vindt dat het kan? De dingen die je overkomen kunnen we vatten in 1% van de tijd van je leven, maar de invloed van deze 1% kan meer dan levensbepalend zijn. Een ziekte, een ongeluk, maar ook de plek waar je wordt geboren en bij welke opvoeders je op groeit, kan je niet zomaar los zien van de regie di

Landal Indoor Paradijs

Afbeelding
Misschien vinden jullie een binnenspeeltuin niet het meest boeiende onderwerp. Ik ook niet, dus sorry. Enigszins onverwacht kwamen wij namelijk terecht in Landal. Een kleine tegenvaller als je een citytrip hebt gepland naar München, maar we mogen niet klagen, waarom niet? Omdat Landal leuk is. Punt. Familiaire kneuterigheid ten top. Ik zei dus: punt. Landal, op zich prima, fijn huisje, ruimte en tegelijkertijd ook de nodige schraalheid, maar je kan er prima tot rust komen. Lekker rond de openhaard (tip: wel je klep openzetten, anders staat je huisje blauw), met z'n allen The Voice Kids kijken met pizza uit een doos. Guilty Pleasure! Maar dan de indoorspeeltuin van Bollo... Je wordt hier nog liever dood gevonden, ja jij ja, maar niet hard op zeggen hoor! We doen of we het leuk vinden. De twee bankstellen waarop ouders kunnen plaatsnemen, zagen er gisteravond na sluitingstijd al windowshoppend wel redelijk aantrekkelijk uit, maar ze zijn nu voor de meeste mensen (ik heb er één

Allemachtig Prachtig

Afbeelding
Twee dagen thuis, en alweer twee dagen aan het werk. Vandaag heerlijk met de klas foto's gekeken van Marokko en foto's van China, daar was een leerling geweest. Wat een wereld van verschil, prima lesje Aardrijkskunde. Maar hoe is onze terugreis verlopen? Om negen uur zijn we na een lekker ontbijtje vertrokken van de Riad. We hadden nog een poging gedaan of mevrouw Riad onze kaarten kon versturen tegen betaling, maar dat lukte niet, dus nog even op weg naar het postkantoor, ons laatste wandelingetje door Marokko. Gek hoor, je raakt er echt aan gewend en moet nu een beetje afscheid nemen. Er komt nog niet direct een einde aan de chaos die Fes heet. We komen bijna de stad niet uit omdat er van alles is afgezet en vele agenten er vrolijk op los fluiten. Paul moet zich goed concentreren op de volledig ongestructureerde rotonde, als er weer een mannetje opeen scooter ons aanspreekt. Letterlijk op dezelfde manier als de meneer gister. ' Where are you frommmm?'  He

Tijd voor een Fezje!

Afbeelding
We zijn vandaag vroeg wakker en ook meteen klaar om in actiete komen. De geur van ontbijt komt ons tegemoet op de tweede verdieping. Later wordt duidelijk waarom: er worden verse pannenkoeken gebakken in de eetzaal zonder afzuiging. Als we beneden komen staat het helemaal blauw. Het blijft een bijzonder gebeuren hier.  Het ontbijt is hectisch te noemen. De borden zijn op, de nieuwe borden zijn vies, overal moeten we iets vandaan halen, maar al met al is het ontbijt eigenlijk heel lekker. De beste msemmen (pannenkoeken) tot nu toe. Warm van de plaat. De vrouw die ze bakte was bijzonder. Zij had alleen haar pannenkoeken maar deelde ze uit met liefde en enthousiasme alsof het iets heel groots was. Ze wilde dan ook dat wij er echt vier namen en er van genoten, prachtig om te zien. Afrekenen was ook nog even een flinke uitdaging hier. De pinautomaat was 'a problem'. Dit begint steeds meer op faillissement te lijken. We hadden genoeg geld voor het hotel, maar meneer vond dat h

Look at the stars tonight?!

Afbeelding
Zo daar zijn we dan weer! Het lijkt alweer een week geleden dat ik hier iets heb geschreven. Het is pas 48 uur. Gisterenmorgen, na een luxe nacht in een heerlijke kamer met 5 bedden, gaan we eerst even lekker ontbijten inclusief vliegen, want die mogen er ook zijn in de woestijn, ja toch? Evi en Merel hebben zich inmiddels volledig gefocust op de danoontjes die er in ieder hotel zijn, en zelfs de wannabe-oliebol die is vol enthousiasme aanprijs, wint het niet. Ook de gekookte eitjes gaan er iedere dag enthousiast in, en natuurlijk elke dag twee keer vers gepest sap. Het is niet allemaal komkommer en kwel. Vanavond om 17h vertrekken we per drommie naar ons tentenkamp om eens even heerlijk terug te trekken van de dagelijkse drukte. We moeten even wat spullen organiseren, want we checken om 12h al uit, maar hebben dan wel vanalles nodig voor vandaag, maar ook weer voor vanavond, en misschien ook wel voor morgen?! Kortom, ingewikkelde materie voor de vakantie, dus we doen maar ff wat

Warm en Woestijnig

Afbeelding
Als ik wakker word, ligt iedereen nog steeds te slapen. Een rustige nacht! Ik luister naar de twee moskeeën die net niet tegelijk hun oproep tot gebed doen. Bijzonder dat dit elke dag zo gaat. Mijn drie metgezellen slapen er al dagen doorheen, dus het zal vanzelf wel wennen. Gelukkig droom ik nog even weg en om acht uur wordt iedereen rustig wakker en starten we de dag.  Marokkaanse prullenbak Ontbijtje buiten aan het zwembad. De meiden vinden het koud in de schaduw, dus die zitten met hun ei en hun mini banaan op de grond bij het zwembad en observeren een mierennest. Prima geregeld. Evi en Merel zijn goed in hun element en blijven liever even beneden spelen terwijl wij de koffers inpakken boen. Het is om 9 uur al bloedheet en we zijn dan ook blij dat we lekker de auto in mogen. Een beetje vreemd misschien, maar we zijn allemaal gek op autorijden. De sfeer is relaxt, er is van alles te zien en we zijn lekker met zijn vieren samen. Per ongeluk pakken we ergens de verkeerde a