Look at the stars tonight?!
Zo daar zijn we dan weer! Het lijkt alweer een week geleden dat ik hier iets heb geschreven.
Het is pas 48 uur. Gisterenmorgen, na een luxe nacht in een heerlijke kamer met 5 bedden, gaan we eerst even lekker ontbijten inclusief vliegen, want die mogen er ook zijn in de woestijn, ja toch?
Evi en Merel hebben zich inmiddels volledig gefocust op de danoontjes die er in ieder hotel zijn, en zelfs de wannabe-oliebol die is vol enthousiasme aanprijs, wint het niet. Ook de gekookte eitjes gaan er iedere dag enthousiast in, en natuurlijk elke dag twee keer vers gepest sap. Het is niet allemaal komkommer en kwel.
Vanavond om 17h vertrekken we per drommie naar ons tentenkamp om eens even heerlijk terug te trekken van de dagelijkse drukte. We moeten even wat spullen organiseren, want we checken om 12h al uit, maar hebben dan wel vanalles nodig voor vandaag, maar ook weer voor vanavond, en misschien ook wel voor morgen?! Kortom, ingewikkelde materie voor de vakantie, dus we doen maar ff wat en de rest halen we later wel weer uit de koffer.
Voor we lui aan het zwembad gaan hangen, bezoeken we Merzouga, het dorpje waar we nu zitten. De van de motorkap afgeschraapte meneer heeft zichzelf weer bij elkaar geraapt, om weer achter onze auto aan te rennen. Je zal maar niets te doen hebben! We gaan eerst even een stukje naar het einde van de wereld. Steeds minder weg, stenen, woesternij en dan is er zand. Als we even
gezellig zitten de kletsen, let Paul even niet op en komt hij vast te zitten. Oopz! Er komt meteen iemand aangesneld om te helpen, maar gelukkig komen we er zelf weer uit. We rijden terug, en mogen even bij de babykameeltjes kijken langs de weg. Een stuk minder gevaarlijke business.
In Merzouga doen we eerst even een drankje en de meiden nemen hun ontbijt deel 2. Omelet is de nieuwste vinding en gaat er in als koek. We wandelen nog even rond door de ene straat die het dorp rijk is en komen in gesprek met een man uit Mali die twee winkeltjes heeft hier. In de ene werkt hij en de andere is van hem. Kortom: hij rent heen en weer naar de overkant als er een klant komt. Hij vertelt een hoop en dwingt ons zeker niet om iets te kopen. Dit is de juiste truc bij Nederlanders,
want ik had nu wel zin om iets leuks bij hem te kopen. Ik wilde heel graag een theepotje, maar hij had alleen een sierpot en een hele grote pot. Daar wist hij wel wat op! En weg was hij... daar stonden we dan in zijn winkel vol spullen. Echt volvertrouwen dat wij niets zouden meenemen. Na vijf minuten was hij terug met twee potten. Deze zijn nergens te koop want ze komen bij zijn familie vandaan (goed verhaal! lekker kort!). Ondertussen heb ik een armband gespot die leuk is, maar volgens
mij niet van zilver. Volgens hem is het wel zilver maar niet het goede zilver (goed verhaal... ik ga even een banaan lezen!). Kortom: ik word opgelicht waar ik bij sta maar dat is de sport en het spel.
De onderhandelingen starten, en hij had geloof ik niet zo heel veel weerwoord verwacht van mij kant, dus dat wordt een interessant gesprek. Hij prijst Paul gelukkig met mij als vrouw.. haha, alle trucs komen uit de kast. Als we even vastlopen gaat hij thee halen. Dit hebben we eerder afgeslagen
maar dat mag natuurlijk niet. Dit krijgen we ook nog even in geuren en kleuren uitgelegd... thee drinken duurt eigenlijk een halve dag. We zouden graag willen, maar het zwembad roept zullen we maar zeggen. Paul gaat tussendoor nog maar even naar de wc met de meiden (de halve dag begint aardig vorm te krijgen), maar uiteindelijk komen we er dan toch uit. Van 380 Dh naar 260 dh.
Nog veel te veel natuurlijk, maar om maar even een van zijn onderhandelingstechnieken te gebruiken: ' het geld gaat weer door, maar wij zullen altijd blijven genieten van deze prachtige spullen' . De meiden krijgen nog een armbandje en merel krijgt er ook nog een ring bij (omdat ze zo schattig is... arme Evi!).
Lunchtijd! We nemen eerst het verkeerde terras, duurt lang! Snel even verplaatsen naar de overkant, daar worden we wel snel geholpen. De Tajine van Paul is een beetje klef. Kleffe friet en dan ook nog een ei er over heen geflatsjt. Het kon beter. Even snel een ijsje van 1dh (is minder dan 10 cent). Merel vindt het maar een raar ijsje.. ik eigenlijk ook. Terug bij het hotel waait het eigenlijk te hard om het zwembad open te doen. Rayan vindt het toch sneu, en opent alleen het kinderbadje. De meiden ff lekker poedelen en wij een boekje en een colaatje. Merel probeert ook nog wat te slapen maar
uiteindelijk is het al snel 17h en gaan we omkleden.
Het wordt nog even spannend, want Rayan komt naar ons toe om te overleggen of we wel moeten gaan. Het waait enorm hard en misschien moeten we maar gewoon in het hotel slapen. Paul vraagt of het gevaarlijk is. Voor ons niet, maar misschien voor
de meiden denkt hij. We vragen nog even door, maar uiteindelijk gaat het om het klapperen van de tent in de nacht. Daar zijn we niet zo bang voor. We laten de meiden beslissen, maar dat lijkt me duidelijk, ze willen gewoon gaan!
Gehuld in prachtige creaties op ons hoofd (zie foto) gaan we de kameel op. Beide meiden huilend, want Merel vindt de wind niet fijn en Evi is bang voor de kameel als hij op staat. Daarna denkt Merel dat de kameel gaat rennen. Hebben we nog zo ons best gedaan op de voorbereidingen! Maar als we eenmaal lopen zijn ze alles vergeten. Het is fantastisch! Zo hoog en hobbelend. Eerst zijn de bergjes zand wat klein en er ligt opvallend veel plastic overal. Maar als we wat verder komen, begeven we ons geheel tussen het zand en horen we alleen nog maar de wind om ons heen. Evi kletst echt aan een stuk door en Merel wordt juist stil, maar beide meiden genieten zichtbaar. De tocht duurt en duurt en het is best wel spannend. Soms ga je echt een stuk naar beneden en ook de wind is echt hard. Ik voel me erg verantwoordelijk voor dat kleine meisje voor me. Heel ver in de verte zien we zo'n gigantische duin dat we daar bijna onmogelijk overheen kunnen gaan. Dat klopt ook, want ons kamp ligt tegen die duin aan. Enigszins stijf en met pain in the ass waggelen we van de kameel en gaan we onze tent bekijken. Luxe, want we slapen in bedden. Ik heb een keer eerder overnacht in de woestijn, toen sliepen we buiten op een matje.
We worden uitgenodigd in het restaurant en gaan (na de thee natuurlijk) lekker eten. Marrokaanse salade, Tajine en fruit. De meiden eten ook lekker mee deze keer. Er is ook niets anders dus dat scheelt. Inmiddels is het al donker. Door het slechte weer konden we helaas niet veel zien van de zonsondergang en de sterren. Een goede reden om terug te komen. Evi en Merel zijn heel moe en wij ook wel. We zoeken ons bed op en gaan om half 10 met de kippen op stok. Niet dat je nou heel
lekker slaapt in een flapperende tent, maar ergens halverwege de nacht stopt de wind opeens, en wordt het vervangen door eenongekende stilte. Er is gewoon helemaal niets. Dat slaapt dan weer best lekker.Halverwege de nacht valt Merel uit bed en komt ze er bij mij bijliggen. Weinig ruimte en overal zand, maar het maakt weinig uit.De ervaring is onbetaalbaar.
Vroeg in de ochtend staan we weer op en zien we de zon opkomen. We krijgen een heerlijk ontbijtje en rennen nog wat zanduinen op.
Dan is het alweer tijd om terug te hobbelen en de pijn is nog niet weg, dus ff extra afzien om thuis te komen. Zonder wind is het wel extra gaaf, en de zon zit een beetje achter de wolken waardoor het niet te warm is. De omgeving is echt zo onbeschrijflijk mooi dat ik het ook maar niet ga proberen. Dit moet je zelf ervaren.
Terug bij het hotel mogen we even lekker douchen, en als Paul gaat betalen, mogen de meiden nog even snel een rondje zwembad doen. Er zitten paaltjes net onder water waarmee je het zwembad kan oversteken. Feest!
Dan gaan we op weg naar Midelt. Over deze route is in onze gids weinig bekend, behalve dat de kloof van Oued Ziz de moeite waard is.Wij vonden dit een van de mooiste ritjes van deze vakantie. Zeker ook met de bergrit die er achteraan kwam.
Onderweg eten we tajine in een klein lief dorpje. Dit is de lekkerste die we hebben gegeten deze week. Evi wordt helaas voor het
eerst echt wagenziek. We hadden geen pilletje gegeven omdat we de bergen niet zagen aankomen. Gelukkig was ze er snel weer boven op.
Aangekomen in het hotel waar we nu zitten moet iedereen weer even zijn draai vinden. We zijn moe van ons avontuur en daarnaastis het echt een bijzonder vreemd hotel waar we nu zitten. De mensen zijn zeker niet onvriedelijk, maar er is iets ondefineerbaars aan de hand.
Alle mannen lopen in een leren jack, het hotel is op het eerste gezicht gigantisch mooi, maar is eigenlijk op alle frontenflink aan het vervallen en er hangt een gek sfeertje. Een halve uurtje zwembad en we wisten genoeg: dit wordt eten en naar bed vandaag.
Alles in het zwembad was kapot, maar er kwam een man in een pak een showtje opvoeren: 'hallo ik doe alsof ik het zwembad schoon maak' .De zwemhandoeken kwamen uit een of ander vaag hoekje en waren niet gevouwen (maar gelukkig wel gewassen). Het klopt niet. Ik had thuis als een restaurantje opgezocht met ongezond voer. Dus we konden een keer vroeg eten. Pizza, patat... Verse jus ter compensatie,en ons bed in!
De meiden waren ook wat moe en draaierig vandaag. Het is echt tijd voor een goede nacht, om dan ons laatste avontuur tegemoed te gaan: Fes!
Paul is ondertussen nog even hard aan de knutsel om het raam vast te zetten, want dat maakt meer herrie dan die tent vannacht.
In deze mooie toko hebben ze ook geen wifi, dus het posten van foto's is wat moeizaam. Het is bij de vorige geloof ik wel een beetje gelukt met de app,
dus ik ga mijn best doen, maar het kan ff duren.
Liefs van ons 4!
Het is pas 48 uur. Gisterenmorgen, na een luxe nacht in een heerlijke kamer met 5 bedden, gaan we eerst even lekker ontbijten inclusief vliegen, want die mogen er ook zijn in de woestijn, ja toch?
Evi en Merel hebben zich inmiddels volledig gefocust op de danoontjes die er in ieder hotel zijn, en zelfs de wannabe-oliebol die is vol enthousiasme aanprijs, wint het niet. Ook de gekookte eitjes gaan er iedere dag enthousiast in, en natuurlijk elke dag twee keer vers gepest sap. Het is niet allemaal komkommer en kwel.
Vanavond om 17h vertrekken we per drommie naar ons tentenkamp om eens even heerlijk terug te trekken van de dagelijkse drukte. We moeten even wat spullen organiseren, want we checken om 12h al uit, maar hebben dan wel vanalles nodig voor vandaag, maar ook weer voor vanavond, en misschien ook wel voor morgen?! Kortom, ingewikkelde materie voor de vakantie, dus we doen maar ff wat en de rest halen we later wel weer uit de koffer.
Voor we lui aan het zwembad gaan hangen, bezoeken we Merzouga, het dorpje waar we nu zitten. De van de motorkap afgeschraapte meneer heeft zichzelf weer bij elkaar geraapt, om weer achter onze auto aan te rennen. Je zal maar niets te doen hebben! We gaan eerst even een stukje naar het einde van de wereld. Steeds minder weg, stenen, woesternij en dan is er zand. Als we even
gezellig zitten de kletsen, let Paul even niet op en komt hij vast te zitten. Oopz! Er komt meteen iemand aangesneld om te helpen, maar gelukkig komen we er zelf weer uit. We rijden terug, en mogen even bij de babykameeltjes kijken langs de weg. Een stuk minder gevaarlijke business.
In Merzouga doen we eerst even een drankje en de meiden nemen hun ontbijt deel 2. Omelet is de nieuwste vinding en gaat er in als koek. We wandelen nog even rond door de ene straat die het dorp rijk is en komen in gesprek met een man uit Mali die twee winkeltjes heeft hier. In de ene werkt hij en de andere is van hem. Kortom: hij rent heen en weer naar de overkant als er een klant komt. Hij vertelt een hoop en dwingt ons zeker niet om iets te kopen. Dit is de juiste truc bij Nederlanders,
want ik had nu wel zin om iets leuks bij hem te kopen. Ik wilde heel graag een theepotje, maar hij had alleen een sierpot en een hele grote pot. Daar wist hij wel wat op! En weg was hij... daar stonden we dan in zijn winkel vol spullen. Echt volvertrouwen dat wij niets zouden meenemen. Na vijf minuten was hij terug met twee potten. Deze zijn nergens te koop want ze komen bij zijn familie vandaan (goed verhaal! lekker kort!). Ondertussen heb ik een armband gespot die leuk is, maar volgens
mij niet van zilver. Volgens hem is het wel zilver maar niet het goede zilver (goed verhaal... ik ga even een banaan lezen!). Kortom: ik word opgelicht waar ik bij sta maar dat is de sport en het spel.
De onderhandelingen starten, en hij had geloof ik niet zo heel veel weerwoord verwacht van mij kant, dus dat wordt een interessant gesprek. Hij prijst Paul gelukkig met mij als vrouw.. haha, alle trucs komen uit de kast. Als we even vastlopen gaat hij thee halen. Dit hebben we eerder afgeslagen
maar dat mag natuurlijk niet. Dit krijgen we ook nog even in geuren en kleuren uitgelegd... thee drinken duurt eigenlijk een halve dag. We zouden graag willen, maar het zwembad roept zullen we maar zeggen. Paul gaat tussendoor nog maar even naar de wc met de meiden (de halve dag begint aardig vorm te krijgen), maar uiteindelijk komen we er dan toch uit. Van 380 Dh naar 260 dh.
Nog veel te veel natuurlijk, maar om maar even een van zijn onderhandelingstechnieken te gebruiken: ' het geld gaat weer door, maar wij zullen altijd blijven genieten van deze prachtige spullen' . De meiden krijgen nog een armbandje en merel krijgt er ook nog een ring bij (omdat ze zo schattig is... arme Evi!).
Lunchtijd! We nemen eerst het verkeerde terras, duurt lang! Snel even verplaatsen naar de overkant, daar worden we wel snel geholpen. De Tajine van Paul is een beetje klef. Kleffe friet en dan ook nog een ei er over heen geflatsjt. Het kon beter. Even snel een ijsje van 1dh (is minder dan 10 cent). Merel vindt het maar een raar ijsje.. ik eigenlijk ook. Terug bij het hotel waait het eigenlijk te hard om het zwembad open te doen. Rayan vindt het toch sneu, en opent alleen het kinderbadje. De meiden ff lekker poedelen en wij een boekje en een colaatje. Merel probeert ook nog wat te slapen maar
uiteindelijk is het al snel 17h en gaan we omkleden.
Het wordt nog even spannend, want Rayan komt naar ons toe om te overleggen of we wel moeten gaan. Het waait enorm hard en misschien moeten we maar gewoon in het hotel slapen. Paul vraagt of het gevaarlijk is. Voor ons niet, maar misschien voor
de meiden denkt hij. We vragen nog even door, maar uiteindelijk gaat het om het klapperen van de tent in de nacht. Daar zijn we niet zo bang voor. We laten de meiden beslissen, maar dat lijkt me duidelijk, ze willen gewoon gaan!
Gehuld in prachtige creaties op ons hoofd (zie foto) gaan we de kameel op. Beide meiden huilend, want Merel vindt de wind niet fijn en Evi is bang voor de kameel als hij op staat. Daarna denkt Merel dat de kameel gaat rennen. Hebben we nog zo ons best gedaan op de voorbereidingen! Maar als we eenmaal lopen zijn ze alles vergeten. Het is fantastisch! Zo hoog en hobbelend. Eerst zijn de bergjes zand wat klein en er ligt opvallend veel plastic overal. Maar als we wat verder komen, begeven we ons geheel tussen het zand en horen we alleen nog maar de wind om ons heen. Evi kletst echt aan een stuk door en Merel wordt juist stil, maar beide meiden genieten zichtbaar. De tocht duurt en duurt en het is best wel spannend. Soms ga je echt een stuk naar beneden en ook de wind is echt hard. Ik voel me erg verantwoordelijk voor dat kleine meisje voor me. Heel ver in de verte zien we zo'n gigantische duin dat we daar bijna onmogelijk overheen kunnen gaan. Dat klopt ook, want ons kamp ligt tegen die duin aan. Enigszins stijf en met pain in the ass waggelen we van de kameel en gaan we onze tent bekijken. Luxe, want we slapen in bedden. Ik heb een keer eerder overnacht in de woestijn, toen sliepen we buiten op een matje.
We worden uitgenodigd in het restaurant en gaan (na de thee natuurlijk) lekker eten. Marrokaanse salade, Tajine en fruit. De meiden eten ook lekker mee deze keer. Er is ook niets anders dus dat scheelt. Inmiddels is het al donker. Door het slechte weer konden we helaas niet veel zien van de zonsondergang en de sterren. Een goede reden om terug te komen. Evi en Merel zijn heel moe en wij ook wel. We zoeken ons bed op en gaan om half 10 met de kippen op stok. Niet dat je nou heel
lekker slaapt in een flapperende tent, maar ergens halverwege de nacht stopt de wind opeens, en wordt het vervangen door eenongekende stilte. Er is gewoon helemaal niets. Dat slaapt dan weer best lekker.Halverwege de nacht valt Merel uit bed en komt ze er bij mij bijliggen. Weinig ruimte en overal zand, maar het maakt weinig uit.De ervaring is onbetaalbaar.
Vroeg in de ochtend staan we weer op en zien we de zon opkomen. We krijgen een heerlijk ontbijtje en rennen nog wat zanduinen op.
Dan is het alweer tijd om terug te hobbelen en de pijn is nog niet weg, dus ff extra afzien om thuis te komen. Zonder wind is het wel extra gaaf, en de zon zit een beetje achter de wolken waardoor het niet te warm is. De omgeving is echt zo onbeschrijflijk mooi dat ik het ook maar niet ga proberen. Dit moet je zelf ervaren.
Terug bij het hotel mogen we even lekker douchen, en als Paul gaat betalen, mogen de meiden nog even snel een rondje zwembad doen. Er zitten paaltjes net onder water waarmee je het zwembad kan oversteken. Feest!
Dan gaan we op weg naar Midelt. Over deze route is in onze gids weinig bekend, behalve dat de kloof van Oued Ziz de moeite waard is.Wij vonden dit een van de mooiste ritjes van deze vakantie. Zeker ook met de bergrit die er achteraan kwam.
Onderweg eten we tajine in een klein lief dorpje. Dit is de lekkerste die we hebben gegeten deze week. Evi wordt helaas voor het
eerst echt wagenziek. We hadden geen pilletje gegeven omdat we de bergen niet zagen aankomen. Gelukkig was ze er snel weer boven op.
Aangekomen in het hotel waar we nu zitten moet iedereen weer even zijn draai vinden. We zijn moe van ons avontuur en daarnaastis het echt een bijzonder vreemd hotel waar we nu zitten. De mensen zijn zeker niet onvriedelijk, maar er is iets ondefineerbaars aan de hand.
Alle mannen lopen in een leren jack, het hotel is op het eerste gezicht gigantisch mooi, maar is eigenlijk op alle frontenflink aan het vervallen en er hangt een gek sfeertje. Een halve uurtje zwembad en we wisten genoeg: dit wordt eten en naar bed vandaag.
Alles in het zwembad was kapot, maar er kwam een man in een pak een showtje opvoeren: 'hallo ik doe alsof ik het zwembad schoon maak' .De zwemhandoeken kwamen uit een of ander vaag hoekje en waren niet gevouwen (maar gelukkig wel gewassen). Het klopt niet. Ik had thuis als een restaurantje opgezocht met ongezond voer. Dus we konden een keer vroeg eten. Pizza, patat... Verse jus ter compensatie,en ons bed in!
De meiden waren ook wat moe en draaierig vandaag. Het is echt tijd voor een goede nacht, om dan ons laatste avontuur tegemoed te gaan: Fes!
Paul is ondertussen nog even hard aan de knutsel om het raam vast te zetten, want dat maakt meer herrie dan die tent vannacht.
In deze mooie toko hebben ze ook geen wifi, dus het posten van foto's is wat moeizaam. Het is bij de vorige geloof ik wel een beetje gelukt met de app,
dus ik ga mijn best doen, maar het kan ff duren.
Liefs van ons 4!
Reacties