Crizzy's blog

Sinds wij bezig zijn met onze reis te plannen naar Marokko heb ik al meerdere keren oprecht de vraag gekregen wat wij te zoeken hebben in Marokko. Dit met een bepaald ondertoontje dat iedereen waarschijnlijk wel bekend is. Ik schrik hier van. Met afschuw bekijk ik de ontwikkelingen in de VS en gelukkig heel velen met mij maar de vraag die mij gesteld wordt over mijn vakantie brengt het opeens wel erg dichtbij. Blijkbaar heerst er een bepaalde angst, ook bij mensen die beter zouden moeten weten in mijn ogen. Ja, er is in Gouda een select gezelschap Marokkanen die zich niet zo netjes gedraagt en zo ook een gezelschap oer-Hollandse Gouwenaren die de kantjes er vanaf lopen, maar wat we voor het gemak maar even vergeten. Deze discussie is er al zo lang ik me kan herinneren en ik wil hem ook niet meer voeren want ik heb er geen invloed op. Maar waarom ga ik dan eigenlijk op vakantie naar Marokko?  Marokko ligt in Afrika en mijn voorliefde voor Afrika is groot. Ik hou van de natuur, d

Een week na de training ‘Creëer en inspireer’. Hartstikke leuk, maar wanneer dan? Vrijdagavond uitgevloerd op de bank na een pittig weekje terug op de werkvloer en een bruisend gezin. Het moodbord dat ik vorige week heb gemaakt in de training staat enthousiast te shinen op tafel, maar de grootste plannen zijn misschien weer te groot!? Ik wil gewoon even lekker ‘The Voice’ kijken en nergens over nadenken. Welnee! Het gaat hartstikke goed!  Ik voer mijn plannen uit, maar op de tijd heb ik helaas geen grip. De klok tikt door en binnen zijn wijzers zal ik tevreden moeten zijn met de dingen die ik doe. Op sommige dinge heb je nu eenmaal geen invloed. Zo hoorde ik vandaag dat mensen zo veel over het weer praten omdat ze het irritant vinden dat ze het niet kunnen controleren. Ik zou het liefst de hele dag praten over tijd, als dat iets op zou leveren tenminste. Maar de tijd is onverbiddelijk en luistert niet naar mijn wensen. De liedjes van vroeger beginnen nu pas betekenis te krij

Heel lang geleden werkte ik omdat ik geld nodig had. Of eigenlijk omdat mijn ouders zeiden dat het goed was om te leren omgaan met je eigen geld. Ik bracht krantjes rond, paste op, werkte in de horeca en kwam uiteindelijk terecht op het callcenter van toen nog ‘Start Uitzendbureau’. Altijd zat ik de uurtjes weg te tellen en zei tegen mezelf: ‘ nog 2 uur en 12 minuten en dan heb je 15 gulden verdiend ’. Ik vond het een beproeving en begreep wel dat ‘de grote mensen’ niet zo blij waren dat zij elke dag moesten werken.  Ik heb mij toen al regelmatig afgevraagd: “Kan dit dan echt niet anders?”. Toen ik een jaar of achttien was en ik als bijbaan avond in avond uit domme telefoontjes zat te doen bij Start (zo dom dat ik al niet meer weet waar het nu eigenlijk over ging) keek ik eens om goed om me heen en kwam ik tot de conclusie dat er ook mensen werkten die daar gewoon werkten. Als werk dus, niet als bijbaan. Zij deden leukere klussen en ik vroeg me af of ik hier misschien een he

Wanneer ik om 10 uur de deur open doe, blijk ik Jiska al te kennen via de weggeefsite die ik beheer. De sfeer is direct ongedwongen. Onze meiden zitten lekker te knutselen en komen af en toe eens nieuwsgierig kijken wat er gaande is. Ze weten dat het een belangrijk gesprek is voor papa en mama, en doen het dan ook keurig. Vooral Evi vindt het ook erg interessant dat we een kindje gaan helpen. Als het maar wel een meisje is. We praten over van alles: praktische zaken, kennismaken, welk kindje past het beste, welke training moeten we volgen, welke ethische kwesties kleven er aan vast, wat kan wel, wat kan niet? Vooral het gevoelsstuk wordt uitgebreid besproken. Het moet echt goed voelen, er moet voldoende tijd zijn voor de kennismaking, en het blijven communiceren over de gang van zaken met Steunouder is hierin zeer belangrijk. Het voelt goed en professioneel. We voelen vooral ook veel ruimte om onszelf te mogen zijn en blijven. We gaan alles op alles zetten om er iets moois van

Soms werkt stapelmarketing opeens. Je ziet een folder bij de dokter, een facebookbericht, een stukje in de krant en er ontstaat een soort klik. In oktober had ik deze klik met Steunouders. Een nieuwe organisatie in Gouda, die zwakke gezinnen ondersteund met lichte pleegzorg. Ik heb altijd al in mijn hoofd gelopen met adoptie. Deze ideeën zijn langzaam bijgeschaafd richting pleegouderschap en wat op de achtergrond geraakt toen onze eigen kinderen werden geboren. Toch is er altijd een klein vlammetje blijven branden. De wil om een kind dat het minder goed heeft een steuntje in de rug te geven. Dat vlammetje laaide op bij het zien van de advertenties van Steunouders. De setting is serieus maar toch gevoelsmatig laagdrempelig. Er worden hier gezinnen aangemeld die even niet zo lekker draaien. Te denken valt aan bijvoorbeeld vluchtelingen, maar zeker ook aan kinderen van ouders met psychische problematiek die het (tijdelijk) als erg zwaar ervaren om hun kind liefde en rust te bie

Creëer en inspireer! Het besluit is genomen. Ik ga weer schrijven. Het schrijven had ik al een beetje voor mezelf opgepakt de laatste weken maar het wordt ook weer de hoogste tijd om dingen met jullie te gaan delen. Ik heb lange tijd met veel plezier blogs geschreven. Op de één of andere manier werd dit voor mij steeds complexer. Het moest allemaal beter en preciezer en als ik het dan goed op papier had kwamen de twijfels of ik er niet iemand mee zou kwetsen.  Daarbij vroeg ik me dan af of het gerechtvaardigd was dat ik mijn mening deelde. Wie was ik om dit te vinden? Mijn werk is iets waar ik graag over schrijf, maar de privacy voor jongeren is erg belangrijk, weer een struikelblok. Mijn eigen kinderen dan? Te makkelijk… Opvoeding in het algemeen? Te complex…. Tot vandaag heb ik nog nooit bewust nagedacht over het feit of ik ook mensen zou kunnen inspireren met de dingen die ik schrijf. Ik had altijd wel een vast groepje lezers, maar ik heb nooit erg mijn best gedaan