Crizzy's blog

De dag van de staking, vorig jaar stond ik nog voor aan met spandoek op het Binnenhof een hoop herrie te maken. Vandaag was ik vrij, maar heel eerlijk, als het mijn werkdag was geweest, had ik deze keer de staking ook overgeslagen.  Dit is niet omdat ik de betrokkenheid niet voel, in tegendeel. Dit schooljaar voel ik zo extreem veel betrokkenheid, dat ik teveel van mezelf heb gegeven. Voor de kerst was ik ongeveer 4 banen tegelijk aan het volbrengen. Ik had het zelf niet eens door, want cliché maar waar: 'Alles voor de kinderen!' .  Met de kerst kwam de klap. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn team en mijn school. We hebben 2 klassen moeten sluiten bij gebrek aan personeel. Niet eventjes, maar het heel 2018 stonden er vacatures open waarop simpelweg niet werd geschreven. Deze gaten werden opgevuld met assistenten en met mensen zoals ik, die dan toch maar even (heel wat) harder lopen en consequent vrije tijd investeren in het onderwijs (betaald of zelfs onbetaald

Mijn oh zo geliefde Covey pretendeert dat je 99% invloed hebt op je leven. In onze Covey-training hebben we dat al stiekem een beetje bijgesteld naar 90%, maar ook al ben ik Covey zijn grootste fan, de vraag knaagt al wat langer aan mij: is dit nu eigenlijk wel zo? Invloed blijkt een relatief begrip. Natuurlijk heb je in iedere situatie zelf de keuze hoe je hier op gaat reageren. Maar is het nu echt realistisch om te denken dat je bijvoorbeeld ontzettend blij kan zijn met chemotherapie, omdat er een kans is dat het je leven redt? Of voel je je op dat moment gewoon hondsberoerd?  Heb je dan niet eens de kracht om hier eens even lekker een positief lampje op te schijnen, omdat Covey vindt dat het kan? De dingen die je overkomen kunnen we vatten in 1% van de tijd van je leven, maar de invloed van deze 1% kan meer dan levensbepalend zijn. Een ziekte, een ongeluk, maar ook de plek waar je wordt geboren en bij welke opvoeders je op groeit, kan je niet zomaar los zien van de regie di

Misschien vinden jullie een binnenspeeltuin niet het meest boeiende onderwerp. Ik ook niet, dus sorry. Enigszins onverwacht kwamen wij namelijk terecht in Landal. Een kleine tegenvaller als je een citytrip hebt gepland naar München, maar we mogen niet klagen, waarom niet? Omdat Landal leuk is. Punt. Familiaire kneuterigheid ten top. Ik zei dus: punt. Landal, op zich prima, fijn huisje, ruimte en tegelijkertijd ook de nodige schraalheid, maar je kan er prima tot rust komen. Lekker rond de openhaard (tip: wel je klep openzetten, anders staat je huisje blauw), met z'n allen The Voice Kids kijken met pizza uit een doos. Guilty Pleasure! Maar dan de indoorspeeltuin van Bollo... Je wordt hier nog liever dood gevonden, ja jij ja, maar niet hard op zeggen hoor! We doen of we het leuk vinden. De twee bankstellen waarop ouders kunnen plaatsnemen, zagen er gisteravond na sluitingstijd al windowshoppend wel redelijk aantrekkelijk uit, maar ze zijn nu voor de meeste mensen (ik heb er één