We do need education!

De dag van de staking, vorig jaar stond ik nog voor aan met spandoek op het Binnenhof een hoop herrie te maken. Vandaag was ik vrij, maar heel eerlijk, als het mijn werkdag was geweest, had ik deze keer de staking ook overgeslagen. 

Dit is niet omdat ik de betrokkenheid niet voel, in tegendeel. Dit schooljaar voel ik zo extreem veel betrokkenheid, dat ik teveel van mezelf heb gegeven. Voor de kerst was ik ongeveer 4 banen tegelijk aan het volbrengen. Ik had het zelf niet eens door, want cliché maar waar: 'Alles voor de kinderen!' . 

Met de kerst kwam de klap. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn team en mijn school. We hebben 2 klassen moeten sluiten bij gebrek aan personeel. Niet eventjes, maar het heel 2018 stonden er vacatures open waarop simpelweg niet werd geschreven. Deze gaten werden opgevuld met assistenten en met mensen zoals ik, die dan toch maar even (heel wat) harder lopen en consequent vrije tijd investeren in het onderwijs (betaald of zelfs onbetaald).

Vandaag lees ik enigszins verrast een artikel met de nodige ophef over een groep 8 in Leiden die gedwongen gesloten is. Ik begrijp de ophef, want het is verschrikkelijk. Maar ik realiseer me ook hoe erg wij al zijn afgestompt in het SO, omdat dit voor ons al langere tijd de realiteit is. Bij ons zijn 2 klassen gesloten met de nodige ophef richting onze school, geen begrip of medelijden. 

Ik denk niet dat veel mensen enig idee hebben hoe hard er is gewerkt om onze groepen te behouden.
Waarschijnlijk voelt het grootste deel van mijn team zich ook nog eens ontzettend schuldig dat we het niet hebben kunnen redden. Nog steeds sturen wij bijna wekelijks een klas een dag naar huis omdat we echt niemand hebben. Dit is geen werk meer, maar een levensmissie. Het gaat vele mensen (ouders, kinderen en leerkrachten) persoonlijk aan. 

Ik ging vandaag niet naar Den Haag. Sinds de kerst heb ik moeten besluiten om in mijn levensmissie mezelf weer centraal te stellen. Op dit moment kun je overal werken in het onderwijs. Dit is voor onderwijsgekken zoals ik heel fijn, maar zeker ook funest. Ik zou wel overal willen helpen en inspringen, en doe dit vaak ook spontaan, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat dit de problemen niet oplost, ik breng alleen mijzelf in de problemen op die manier. We staan nog maar aan het begin, de tekorten gaan alleen nog maar groter worden.

Mijn dochter was vandaag  vrij door de staking. Zij was ontzettend benieuwd naar mijn school. En ja hoor, daar ging ik weer. Want ook op een bijzondere dag als vandaag, voel ik me toch zo verbonden met mijn werk en mijn collega's, dat ik ergens toch ook graag bij wil zijn. Twee klassen van onze scholen waren open. 

Het was een hele gezellige dag waarin mijn dochter genoot van groep 3/4 (ze zit zelf in groep 2) en waarin ik ontzettend genoot van een keer zonder stress te kunnen rondlopen op de werkvloer. We zijn eindelijk een keer gezellig samen gaan zitten om te lunchen (je leest het goed, lunchpauze is ook een luxe). Het voelde weer even zoals vroeger, toen het werken in het onderwijs ook druk was, maar niet onhaalbaar. 

Ik mis het, de tijd waarin we nog veel vrijer waren in ons onderwijsprogramma, en de Cito-resultaten gewoon net zo goed waren. Ik mis de tijd waarin we niet iedere scheet hoefden te registreren, en de kinderen gewoon ook prima terecht kwamen.

Ik mis de tijd waarin de AVG nog niet bestond, en er dus ook geen haan naar kraaide. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit informatie zomaar heb gedeeld. Je werkte gewoon vanuit je hart, er was niet het wantrouwen dat er nu soms is. 

Ik mis de maatschappij waarin we het nog allemaal samen konden rooien. Met het nodige geklaag, maar ach eigenlijk ging het toen allemaal best wel ok. Ja in dit geval klopt het pijnlijk: vroegah was alles betah, vroeger... vóór het passend onderwijs.

Beste regering, het gaat niet om onderwijs, maar het gaat om kinderen, ouders en onderwijzend personeel die allen persoonlijk worden geraakt. Kom gerust een keer kijken naar hoe een dag er uit ziet in het (speciaal) onderwijs. Realiseer je welke negatieve invloed deze manier van werken op dit moment heeft op vele enthousiaste leerkrachten (en al het andere onderwijspersoneel). Dit gaat het tekort nog veel groter maken.  Om nog maar niet te spreken over jonge kinderen die geen (goed) onderwijs krijgen. 

We Do Need Education!