Landal Indoor Paradijs
Misschien vinden jullie een binnenspeeltuin niet het meest boeiende onderwerp. Ik ook niet, dus sorry. Enigszins onverwacht kwamen wij namelijk terecht in Landal. Een kleine tegenvaller als je een citytrip hebt gepland naar München, maar we mogen niet klagen, waarom niet? Omdat Landal leuk is. Punt. Familiaire kneuterigheid ten top. Ik zei dus: punt.
Landal, op zich prima, fijn huisje, ruimte en tegelijkertijd ook de nodige schraalheid, maar je kan er prima tot rust komen. Lekker rond de openhaard (tip: wel je klep openzetten, anders staat je huisje blauw), met z'n allen The Voice Kids kijken met pizza uit een doos. Guilty Pleasure!
Maar dan de indoorspeeltuin van Bollo... Je wordt hier nog liever dood gevonden, ja jij ja, maar niet hard op zeggen hoor! We doen of we het leuk vinden.
De twee bankstellen waarop ouders kunnen plaatsnemen, zagen er gisteravond na sluitingstijd al windowshoppend wel redelijk aantrekkelijk uit, maar ze zijn nu voor de meeste mensen (ik heb er één veroverd, yes!) bezet.
Helaas ben je dan dus veroordeeld tot het ongemakkelijke rijtje plakkerige stoelen langs de wand.Een interessant tafereel speelt zich hier af. Scannend langs deze ouders, valt me op dat eigenlijk bijna niemand een poging doet om ook maar te doen alsof deze vakantie voor de lol is.
Het eerste wat me opvalt is een alternatief type. Knappe man met lang haar die zonder twijfel in zijn jonger jaren de wereld heeft rondgereisd. Zou hij nog steeds prima kunnen doen, ware het niet dat hij in een onbewaakt moment een lieve kleine jongen op de wereld heeft gebracht. Mama, zo stel ik me voor, vindt die grote wereld maar wat gevaarlijk... en al snel blijven er maar drie keuzes over: Orry, Bollo of Bultje.
Marcel, zoals we hem voor het gemak even noemen, schuift wat onwennig in zijn stoel en zit onophoudend te gapen. Hij gunt het zichzelf duidelijk niet om even weg te dromen naar mooie verre oorden. Focus volledig op het hier en nu: herrie, stinkvoeten, chaos en de allesoverheersende hoop om snel weer veilig naar je eigen Landal huisje te mogen. Marcel heeft geluk: zijn zoon gaat binnen no-time ongeïnteresseerd naast hem in een stoel hangen. Niet meer te motiveren. Het zit hem in de genen denk ik, meer trek in een enkeltje Thailand. Marcel has left the building.
Ondertussen is er mij een Curling Moeder in het oog gesprongen, je kan er ook moeilijk omheen kijken. Zij staat voor de tiende keer energiek op uit haar stoel om haar spruitjes te redden van de ondergang, en heeft het deze keer duidelijk op het plezier van mijn dochters gemunt. Volgens haar zijn haar dochters nu toch echt aan de beurt op de fietsjes waar mijn meiden net 2 minuten op zitten. Mijn dochters negeren haar professioneel stoïcijns. Ik ook. Het is een gave. Wel kijk ik stiekem over het randje van mijn boek naar haar intens liefhebbende Curling-blik. Waarom heb ik die niet? Hou ik niet genoeg van mijn kinderen? Ben ik wel een goede moeder? Moet ik tegen haar schreeuwen?
'Hou op!' Roep ik mijzelf toe. ' Ik hou gewoon niet van sport, dus ook niet van Curling, zelfs niet voor mijn allerliefste allessies'.
Er is nog een blik erger dan de Curling-blik: de 'blik-op-oneindig-blik'. Deze ouders berusten in hun lot, stappen steeds in dezelfde valkuil, zich wentelend in elke vakantie dezelfde ellende. Ze staren in het oneindige of sjokken in slowmotion richting hun kind dat voor de zoveelste keer hysterisch gillend en kwijlend uit het speeltoestel naar beneden druipt.
'De blik op oneindig' knuffelt gedachteloos haar kind en brengt monotoon ten gehore dat het allemaal wel weer goed komt. Het kind gelooft dit en zit in no time weer boven in het klimrek. Waar zouden we zijn zonder patronen?
De belangrijkste categorie ouders zou je haast vergeten en is ook nagenoeg niet zichtbaar. Dit zijn de levensgenieters die er ondanks alles toch nog wat van maken. Het is zwaar, maar iemand moet het doen. Ik hoop stiekem dat ik me mag aansluiten bij dit clubje.
De oma die op het puntje van haar stoel zit en bij iedere beweging van haar kleinzoon een prachtige lach laat zien. De man naast mij die gniffelend een reis naar een zonnige oord zit te boeken (die zien we nooit meer terug!). En de vrouw die zich zo verloren heeft in het scoren van een nieuwe outfit op haar tablet, dat ze er werkelijk geen idee meer van heeft waar zij in is beland. Mama? Mama? Maaaaaamaaaa?
Opeens daalt er een soort welkome rust neer over Bollo-land. Het animatieteam vertrekt. Het is tijd. Etenstijd. Nederland en België gaan eten. Wij natuurlijk nog lang niet, want wij passen niet in dit soort schema's. Gelukkig is Bollo er vanavond weer om voor te lezen en te dansen. Wij gaan ons best doen om op tijd te zijn Bollo, maar eerlijkheid dient te zeggen dat je de kans loopt dat De Mol het van je wint vanavond. In dat geval: alvast welterusten!
Landal, op zich prima, fijn huisje, ruimte en tegelijkertijd ook de nodige schraalheid, maar je kan er prima tot rust komen. Lekker rond de openhaard (tip: wel je klep openzetten, anders staat je huisje blauw), met z'n allen The Voice Kids kijken met pizza uit een doos. Guilty Pleasure!
Maar dan de indoorspeeltuin van Bollo... Je wordt hier nog liever dood gevonden, ja jij ja, maar niet hard op zeggen hoor! We doen of we het leuk vinden.
De twee bankstellen waarop ouders kunnen plaatsnemen, zagen er gisteravond na sluitingstijd al windowshoppend wel redelijk aantrekkelijk uit, maar ze zijn nu voor de meeste mensen (ik heb er één veroverd, yes!) bezet.
Helaas ben je dan dus veroordeeld tot het ongemakkelijke rijtje plakkerige stoelen langs de wand.Een interessant tafereel speelt zich hier af. Scannend langs deze ouders, valt me op dat eigenlijk bijna niemand een poging doet om ook maar te doen alsof deze vakantie voor de lol is.
Het eerste wat me opvalt is een alternatief type. Knappe man met lang haar die zonder twijfel in zijn jonger jaren de wereld heeft rondgereisd. Zou hij nog steeds prima kunnen doen, ware het niet dat hij in een onbewaakt moment een lieve kleine jongen op de wereld heeft gebracht. Mama, zo stel ik me voor, vindt die grote wereld maar wat gevaarlijk... en al snel blijven er maar drie keuzes over: Orry, Bollo of Bultje.
Marcel, zoals we hem voor het gemak even noemen, schuift wat onwennig in zijn stoel en zit onophoudend te gapen. Hij gunt het zichzelf duidelijk niet om even weg te dromen naar mooie verre oorden. Focus volledig op het hier en nu: herrie, stinkvoeten, chaos en de allesoverheersende hoop om snel weer veilig naar je eigen Landal huisje te mogen. Marcel heeft geluk: zijn zoon gaat binnen no-time ongeïnteresseerd naast hem in een stoel hangen. Niet meer te motiveren. Het zit hem in de genen denk ik, meer trek in een enkeltje Thailand. Marcel has left the building.
Ondertussen is er mij een Curling Moeder in het oog gesprongen, je kan er ook moeilijk omheen kijken. Zij staat voor de tiende keer energiek op uit haar stoel om haar spruitjes te redden van de ondergang, en heeft het deze keer duidelijk op het plezier van mijn dochters gemunt. Volgens haar zijn haar dochters nu toch echt aan de beurt op de fietsjes waar mijn meiden net 2 minuten op zitten. Mijn dochters negeren haar professioneel stoïcijns. Ik ook. Het is een gave. Wel kijk ik stiekem over het randje van mijn boek naar haar intens liefhebbende Curling-blik. Waarom heb ik die niet? Hou ik niet genoeg van mijn kinderen? Ben ik wel een goede moeder? Moet ik tegen haar schreeuwen?
'Hou op!' Roep ik mijzelf toe. ' Ik hou gewoon niet van sport, dus ook niet van Curling, zelfs niet voor mijn allerliefste allessies'.
Er is nog een blik erger dan de Curling-blik: de 'blik-op-oneindig-blik'. Deze ouders berusten in hun lot, stappen steeds in dezelfde valkuil, zich wentelend in elke vakantie dezelfde ellende. Ze staren in het oneindige of sjokken in slowmotion richting hun kind dat voor de zoveelste keer hysterisch gillend en kwijlend uit het speeltoestel naar beneden druipt.
'De blik op oneindig' knuffelt gedachteloos haar kind en brengt monotoon ten gehore dat het allemaal wel weer goed komt. Het kind gelooft dit en zit in no time weer boven in het klimrek. Waar zouden we zijn zonder patronen?
De belangrijkste categorie ouders zou je haast vergeten en is ook nagenoeg niet zichtbaar. Dit zijn de levensgenieters die er ondanks alles toch nog wat van maken. Het is zwaar, maar iemand moet het doen. Ik hoop stiekem dat ik me mag aansluiten bij dit clubje.
De oma die op het puntje van haar stoel zit en bij iedere beweging van haar kleinzoon een prachtige lach laat zien. De man naast mij die gniffelend een reis naar een zonnige oord zit te boeken (die zien we nooit meer terug!). En de vrouw die zich zo verloren heeft in het scoren van een nieuwe outfit op haar tablet, dat ze er werkelijk geen idee meer van heeft waar zij in is beland. Mama? Mama? Maaaaaamaaaa?
Opeens daalt er een soort welkome rust neer over Bollo-land. Het animatieteam vertrekt. Het is tijd. Etenstijd. Nederland en België gaan eten. Wij natuurlijk nog lang niet, want wij passen niet in dit soort schema's. Gelukkig is Bollo er vanavond weer om voor te lezen en te dansen. Wij gaan ons best doen om op tijd te zijn Bollo, maar eerlijkheid dient te zeggen dat je de kans loopt dat De Mol het van je wint vanavond. In dat geval: alvast welterusten!
Reacties