Warm en Woestijnig
Als ik wakker word, ligt iedereen nog steeds te slapen. Een rustige nacht!
Ik luister naar de twee moskeeën die net niet tegelijk hun oproep tot gebed doen. Bijzonder dat dit elke dag zo gaat. Mijn drie metgezellen slapen er al dagen doorheen, dus het zal vanzelf wel wennen.
Gelukkig droom ik nog even weg en om acht uur wordt iedereen rustig wakker en starten we de dag.
Ontbijtje buiten aan het zwembad. De meiden vinden het koud in de schaduw, dus die zitten met hun ei en hun mini banaan op de grond bij het zwembad en observeren een mierennest. Prima geregeld.
Evi en Merel zijn goed in hun element en blijven liever even beneden spelen terwijl wij de koffers inpakken boen. Het is om 9 uur al bloedheet en we zijn dan ook blij dat we lekker de auto in mogen. Een beetje vreemd misschien, maar we zijn allemaal gek op autorijden. De sfeer is relaxt, er is van alles te zien en we zijn lekker met zijn vieren samen.
Per ongeluk pakken we ergens de verkeerde afslag, dus dat wordt de extra toeristische route vandaag. Uiteindelijk een geluk, want als we even stoppen bij een tent met het uitnodigende bord; ' place for relaxation' , komen we een groep Nederlanders tegen die ons uitnodigen om deel te nemen aan hun excursie.
Achter de tent zijn rijen heuveltjes te zien die onderdeel uitmaken van de foggara's, het irrigantiesysteem dat al eeuwen lang wordt gebruikt hier. Op dit moment is het op deze plek niet meer in gebruik omdat het waterpijl steeds meer zakt. De putten hier zijn 10 meter diep, maar ze zouden 20 meter moeten zijn om nog bij het water te kunnen komen. De man die ons de weg wijst woont hier al zijn hele leven. Hij is 37 jaar, en toen hij 7 was, was de akkerbouw en fruitteelt nog in volle gang. Dertig jaar geleden begon het waterpijl in de putten langzaam te zakken, en sinds 10 jaar staan ze helemaal droog. Er is dus nu weinig meer om van te leven hier. Er is nog een ander probleem, en dat is dat de woestijn steeds verder oprukt. De weg waarover wij vandaag rijden, was 2 jaar geleden helemaal verdwenen onder het zand. Hiervoor hebben ze een oplossing bedacht: ze hebben schermen geplaatst om het zand tegen te houden. Het zal echter wel steeds droger worden, en over enkele tientallen jaren zal er alleen nog maar zand zijn met hier en daar een hotel.
We mogen van bovenaf in de putten kijken en ook mogen we onder de grond, 10 meter diep, kijken hoe het er nu uitziet. Heel leuk om te zien maar ook erg heftig voor de mensen die hier leven.
De groep Nederlanders (Dades reizen) vertrekt weer, en wij drinken nog even thee en zetten onze eerste onderhandeling in. Een sjaal (voor Paul) , twee fossielen (Voor Evi en mij), en een kettinkje met een handje (voor mij) en een doosje (voor Merel). Meneer begon enthousiast met 230 en na veel krakende hersenen van het afdingen kwamen we op 140 uit. Niet gek voor een eerste keer, en het maakt mij eerlijk gezegd ook niet zo heel veel uit, ze moeten ergens van leven.
Ik begrijp wel dat ze het onderhandelen als sport bedrijven, het is best grappig. Paul vindt het wat minder geslaagd.
We zetten onze reis voort en hebben bedacht om Rissani te bezoeken. Dit schijnt een levendig stadje te zijn en er is mogelijk vandaag een ezelmarktje. Een kleine ezel kost slechts 30 euro. Iemand een leuk huisdier?
Van de bedrijvigheid is niets gelogen. Het is ongelooflijk druk, en we besluiten de auto te parkeren bij de grote blauwe P, die snappen we! Direct worden we benaderd door een bedelende vrouw in boerka. Ze is aardig aanhoudend, maar de meiden deinzen er niet voor terug en vragen ons geïnteresseerd wat ze van ons wil.Ook vraagt Evi waarom ze een ' mondkapje' heeft. Het woord ' cultuur' begint de afgelopen dagen langzaam wat inhoud te krijgen voor ze. Moeilijke materie.
Het is wel tijd om te lunchen, en even acclimatiseren is ook zeker geen slecht idee, dus we lopen rechtstreeks naar het terras waar als een vrouw zit. De meeste terrassen worden bevolkt door mannen, en zeker in een stadje als dit, waar bijna geen toerist te bekennen is, voel je je behoorlijk in de minderheid als blanke vrouw. We gaan natuurlijk precies op het terras zitten waar je alleen wat kan drinken en niet kunt eten. Tijd om regel 1 wederom te overtreden, want ze willen niets liever dan ons toch van eten voorzien. Meneer biedt ons Marokaanse pizza aan, we nemen de gok. Het is hier zo druk dat het vast wel vers van de pers komt.
Een kwartiertje later komt er een pizzabezorger 2.0 vanuit de drukte, op de fiets, aan bij ons terras met een gevuld brood op een kartonnetje, hilarisch! De pizza wordt eerst binnen gebracht, en wij krijgen hem daarna keurig gesneden op een schaal geserveerd. Meneer doet enorm zijn best om de tafels schoon te maken en netjes te dekken. Ook loopt er nog een soort bewaker bij ons in de buurt met een brede glimlach die ons in de gaten houdt. Geen idee hoe het werkt, maar het was in ieder geval prima. De pizza smaakt heerlijk. Brood gevuld met pittig lamsvlees. We doen even een schietgebedje dat onze darmen het ook een goed idee vinden, maar daarna is het genieten.
Verschillende bedelende vrouwen komen bij ons aan de tafel. De ober is hier niet van gecharmeerd en koopt er zelfs eentje af zodat zij ons niet lastig valt. Een van de vrouwen komt echt zielig over en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat wij lekker zitten te eten. Ik bied haar wat te eten aan. Eigenlijk onverwacht neemt zij dit ook van ons aan en gaat dan weg. Misschien geen goed idee omdat er op deze manier meer komen proberen, maar het gevoel van medelijden overheerste.
Evi vraagt of ze de oma's mag laten weten dat het goed met haar gaat. Lief dat ze daar opeens aan denkt. Ze typt opeens bijzonder goed in Whatsapp, grappig. Kinderen groeien altijd op vakantie.
Merel vermaakt zich met het maken van foto's van de paarden en ezels die passeren. Ze lijken niet zo erg te merken hoe anders de wereld hier is, en zijn niet zo onder de indruk als wij. Mooi om te zien.
Eenmaal een beetje georiënteerd gaan we de souk (overdekte markt) even in om de sfeer te proeven. Heel bijzonder met alle ambachten, eten, drinken en kleding door elkaar in kleine winkeltjes. Het is zeer bedrijvig maar we worden redelijk met rust gelaten.
Paul zegt: moet je eens naar boven kijken. Hij bedoelt het golfplaten dak, maar ik zie een bord hangen met een plaatje van de zojuist verorberde pizza. Dit naast een slagerij die er iets anders uitziet dan onze slagerij. Laten we er maar even niet over nadenken. Wel heel grappig!
En dan hebben we het warm en is het echt tijd voor een verkoelend zwembad. Het is inmiddels 37 graden. Nog een half uurtje dan zijn we in Merzouga. De reis is snel gegaan. Het landschap verandert snel en je ziet constant dingen die je nog nooit eerder hebt gezien. Zelfs een Smart met een mini caravan ;)
We hebben van dit hotel alleen de GPS coördinaten. Dat zegt even genoeg! Na wat experimenten gaat googlemaps ons toch redden en vinden we het bijna in een keer. We beginnen er goed in te worden. Wel moeten we even wat overdreven opdringerige mannen van onze motorkap afschrapen die ons per se de weg willen wijzen. Ook het afpoeieren begint te wennen.
Het is een kasteel midden op een lege vlakte. Het doet nogal bizar aan. Het is echter prachtig. Onze kamer is een balzaal met 5 bedden, de dromedarissen staan voor ons raam en het zwembad is zeer tropisch voor zijn ligging naast de woestijn. Als snel liggen Evi en Merel in het water, en wij volgen na onze welkomsthee.
Een middag van chillen en relaxen. Lekker lezen, boter kaas en eieren, zwemmen, rummikub en het spel: ' zet-alle-stoelen-recht-op-die-door-de-wind-omvallen'. Hier kan je je als kind echt heel lang mee vermaken. Het waait hard, dus de hitte wordt goed gemaskeerd, maar we smeren als een malle met factor 50. De meiden onderzoeken het hotel, trommelen op grote trommels, ontdekken van alles en zijn heerlijk ontspannen. Wat een heerlijke dag!
Om half 8 kunnen we aan tafel. We kunnen kiezen uit het menu of het menu, dus dat is prima. De meiden krijgen soep en patat. Zij leven een speciaal pizza, pasta en friet-dieet deze week. De verse jus compenseert hopelijk een beetje.
Het eten is goed. Hirara (soep), Marokkaanse salade (als tussen-gang), Tajine met boeuf en toe twee soorten meloen. En VEUL! Je voelt je soms echt bezwaard om niet alles op te kunnen eten, maar dit is voor hunnie ook een teken van gastvrijheid.
We zitten gelukkig alleen in het restaurant, dus de meiden hebben de vrijheid. Zij geven prachtige dans- en circusvoorstellingen en voelen zich helemaal thuis. Het personeel vindt het geloof ik allang best. Ali (de eigenaar) vroeg aan Evi of ze voor altijd bij hem wilde komen wonen. Evi ging toch liever met ons mee, maar was wel vereerd dat zij nu ook eens een fan had. Het werd een beetje storend dat iedereen haar kleine zusje maar schattig vond.
En dan is het alweer 21.00h en gaan de meiden als een speer onder de douche door en in bed. Morgen is de grote dag, op cameltocht de woestijn in. Evi verheugt zich er enorm op al de hele week. De camels (ik heb geen zin om steeds dromedaris te typen) hebben al namen gekregen: Heeloo Kitty en Hondje. Ik denk wel dat ze er blij mee zijn. Morgen dus even geen verslag, want we trekken om 17h de woestijn in en overnachten daar in een tent. Misschien wel het hoogtepunt van de vakantie, alhoewel dat er al heel veel zijn inmiddels.
Tot later! ZzZzZ!
Ps: hulde aan onze darmen, zij hebben het gered vandaag!
Ps 2: foto's volgen morgen. Wifi en Woestijn zijn nog niet echt vriendjes.
Ik luister naar de twee moskeeën die net niet tegelijk hun oproep tot gebed doen. Bijzonder dat dit elke dag zo gaat. Mijn drie metgezellen slapen er al dagen doorheen, dus het zal vanzelf wel wennen.
Gelukkig droom ik nog even weg en om acht uur wordt iedereen rustig wakker en starten we de dag.
 |
| Marokkaanse prullenbak |
Evi en Merel zijn goed in hun element en blijven liever even beneden spelen terwijl wij de koffers inpakken boen. Het is om 9 uur al bloedheet en we zijn dan ook blij dat we lekker de auto in mogen. Een beetje vreemd misschien, maar we zijn allemaal gek op autorijden. De sfeer is relaxt, er is van alles te zien en we zijn lekker met zijn vieren samen.
Per ongeluk pakken we ergens de verkeerde afslag, dus dat wordt de extra toeristische route vandaag. Uiteindelijk een geluk, want als we even stoppen bij een tent met het uitnodigende bord; ' place for relaxation' , komen we een groep Nederlanders tegen die ons uitnodigen om deel te nemen aan hun excursie.
Achter de tent zijn rijen heuveltjes te zien die onderdeel uitmaken van de foggara's, het irrigantiesysteem dat al eeuwen lang wordt gebruikt hier. Op dit moment is het op deze plek niet meer in gebruik omdat het waterpijl steeds meer zakt. De putten hier zijn 10 meter diep, maar ze zouden 20 meter moeten zijn om nog bij het water te kunnen komen. De man die ons de weg wijst woont hier al zijn hele leven. Hij is 37 jaar, en toen hij 7 was, was de akkerbouw en fruitteelt nog in volle gang. Dertig jaar geleden begon het waterpijl in de putten langzaam te zakken, en sinds 10 jaar staan ze helemaal droog. Er is dus nu weinig meer om van te leven hier. Er is nog een ander probleem, en dat is dat de woestijn steeds verder oprukt. De weg waarover wij vandaag rijden, was 2 jaar geleden helemaal verdwenen onder het zand. Hiervoor hebben ze een oplossing bedacht: ze hebben schermen geplaatst om het zand tegen te houden. Het zal echter wel steeds droger worden, en over enkele tientallen jaren zal er alleen nog maar zand zijn met hier en daar een hotel.
We mogen van bovenaf in de putten kijken en ook mogen we onder de grond, 10 meter diep, kijken hoe het er nu uitziet. Heel leuk om te zien maar ook erg heftig voor de mensen die hier leven.
De groep Nederlanders (Dades reizen) vertrekt weer, en wij drinken nog even thee en zetten onze eerste onderhandeling in. Een sjaal (voor Paul) , twee fossielen (Voor Evi en mij), en een kettinkje met een handje (voor mij) en een doosje (voor Merel). Meneer begon enthousiast met 230 en na veel krakende hersenen van het afdingen kwamen we op 140 uit. Niet gek voor een eerste keer, en het maakt mij eerlijk gezegd ook niet zo heel veel uit, ze moeten ergens van leven.
Ik begrijp wel dat ze het onderhandelen als sport bedrijven, het is best grappig. Paul vindt het wat minder geslaagd.
We zetten onze reis voort en hebben bedacht om Rissani te bezoeken. Dit schijnt een levendig stadje te zijn en er is mogelijk vandaag een ezelmarktje. Een kleine ezel kost slechts 30 euro. Iemand een leuk huisdier?
Van de bedrijvigheid is niets gelogen. Het is ongelooflijk druk, en we besluiten de auto te parkeren bij de grote blauwe P, die snappen we! Direct worden we benaderd door een bedelende vrouw in boerka. Ze is aardig aanhoudend, maar de meiden deinzen er niet voor terug en vragen ons geïnteresseerd wat ze van ons wil.Ook vraagt Evi waarom ze een ' mondkapje' heeft. Het woord ' cultuur' begint de afgelopen dagen langzaam wat inhoud te krijgen voor ze. Moeilijke materie.
Het is wel tijd om te lunchen, en even acclimatiseren is ook zeker geen slecht idee, dus we lopen rechtstreeks naar het terras waar als een vrouw zit. De meeste terrassen worden bevolkt door mannen, en zeker in een stadje als dit, waar bijna geen toerist te bekennen is, voel je je behoorlijk in de minderheid als blanke vrouw. We gaan natuurlijk precies op het terras zitten waar je alleen wat kan drinken en niet kunt eten. Tijd om regel 1 wederom te overtreden, want ze willen niets liever dan ons toch van eten voorzien. Meneer biedt ons Marokaanse pizza aan, we nemen de gok. Het is hier zo druk dat het vast wel vers van de pers komt.
Een kwartiertje later komt er een pizzabezorger 2.0 vanuit de drukte, op de fiets, aan bij ons terras met een gevuld brood op een kartonnetje, hilarisch! De pizza wordt eerst binnen gebracht, en wij krijgen hem daarna keurig gesneden op een schaal geserveerd. Meneer doet enorm zijn best om de tafels schoon te maken en netjes te dekken. Ook loopt er nog een soort bewaker bij ons in de buurt met een brede glimlach die ons in de gaten houdt. Geen idee hoe het werkt, maar het was in ieder geval prima. De pizza smaakt heerlijk. Brood gevuld met pittig lamsvlees. We doen even een schietgebedje dat onze darmen het ook een goed idee vinden, maar daarna is het genieten.
Verschillende bedelende vrouwen komen bij ons aan de tafel. De ober is hier niet van gecharmeerd en koopt er zelfs eentje af zodat zij ons niet lastig valt. Een van de vrouwen komt echt zielig over en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat wij lekker zitten te eten. Ik bied haar wat te eten aan. Eigenlijk onverwacht neemt zij dit ook van ons aan en gaat dan weg. Misschien geen goed idee omdat er op deze manier meer komen proberen, maar het gevoel van medelijden overheerste.
Evi vraagt of ze de oma's mag laten weten dat het goed met haar gaat. Lief dat ze daar opeens aan denkt. Ze typt opeens bijzonder goed in Whatsapp, grappig. Kinderen groeien altijd op vakantie.
Merel vermaakt zich met het maken van foto's van de paarden en ezels die passeren. Ze lijken niet zo erg te merken hoe anders de wereld hier is, en zijn niet zo onder de indruk als wij. Mooi om te zien.
Eenmaal een beetje georiënteerd gaan we de souk (overdekte markt) even in om de sfeer te proeven. Heel bijzonder met alle ambachten, eten, drinken en kleding door elkaar in kleine winkeltjes. Het is zeer bedrijvig maar we worden redelijk met rust gelaten.
Paul zegt: moet je eens naar boven kijken. Hij bedoelt het golfplaten dak, maar ik zie een bord hangen met een plaatje van de zojuist verorberde pizza. Dit naast een slagerij die er iets anders uitziet dan onze slagerij. Laten we er maar even niet over nadenken. Wel heel grappig!
En dan hebben we het warm en is het echt tijd voor een verkoelend zwembad. Het is inmiddels 37 graden. Nog een half uurtje dan zijn we in Merzouga. De reis is snel gegaan. Het landschap verandert snel en je ziet constant dingen die je nog nooit eerder hebt gezien. Zelfs een Smart met een mini caravan ;)
We hebben van dit hotel alleen de GPS coördinaten. Dat zegt even genoeg! Na wat experimenten gaat googlemaps ons toch redden en vinden we het bijna in een keer. We beginnen er goed in te worden. Wel moeten we even wat overdreven opdringerige mannen van onze motorkap afschrapen die ons per se de weg willen wijzen. Ook het afpoeieren begint te wennen.
Het is een kasteel midden op een lege vlakte. Het doet nogal bizar aan. Het is echter prachtig. Onze kamer is een balzaal met 5 bedden, de dromedarissen staan voor ons raam en het zwembad is zeer tropisch voor zijn ligging naast de woestijn. Als snel liggen Evi en Merel in het water, en wij volgen na onze welkomsthee.
Een middag van chillen en relaxen. Lekker lezen, boter kaas en eieren, zwemmen, rummikub en het spel: ' zet-alle-stoelen-recht-op-die-door-de-wind-omvallen'. Hier kan je je als kind echt heel lang mee vermaken. Het waait hard, dus de hitte wordt goed gemaskeerd, maar we smeren als een malle met factor 50. De meiden onderzoeken het hotel, trommelen op grote trommels, ontdekken van alles en zijn heerlijk ontspannen. Wat een heerlijke dag!
Om half 8 kunnen we aan tafel. We kunnen kiezen uit het menu of het menu, dus dat is prima. De meiden krijgen soep en patat. Zij leven een speciaal pizza, pasta en friet-dieet deze week. De verse jus compenseert hopelijk een beetje.
Het eten is goed. Hirara (soep), Marokkaanse salade (als tussen-gang), Tajine met boeuf en toe twee soorten meloen. En VEUL! Je voelt je soms echt bezwaard om niet alles op te kunnen eten, maar dit is voor hunnie ook een teken van gastvrijheid.
We zitten gelukkig alleen in het restaurant, dus de meiden hebben de vrijheid. Zij geven prachtige dans- en circusvoorstellingen en voelen zich helemaal thuis. Het personeel vindt het geloof ik allang best. Ali (de eigenaar) vroeg aan Evi of ze voor altijd bij hem wilde komen wonen. Evi ging toch liever met ons mee, maar was wel vereerd dat zij nu ook eens een fan had. Het werd een beetje storend dat iedereen haar kleine zusje maar schattig vond.
En dan is het alweer 21.00h en gaan de meiden als een speer onder de douche door en in bed. Morgen is de grote dag, op cameltocht de woestijn in. Evi verheugt zich er enorm op al de hele week. De camels (ik heb geen zin om steeds dromedaris te typen) hebben al namen gekregen: Heeloo Kitty en Hondje. Ik denk wel dat ze er blij mee zijn. Morgen dus even geen verslag, want we trekken om 17h de woestijn in en overnachten daar in een tent. Misschien wel het hoogtepunt van de vakantie, alhoewel dat er al heel veel zijn inmiddels.
Tot later! ZzZzZ!
Ps: hulde aan onze darmen, zij hebben het gered vandaag!
Ps 2: foto's volgen morgen. Wifi en Woestijn zijn nog niet echt vriendjes.
Reacties