Geschildklier en lieve meisjes
Mijn zaag van de vorige keer werd de afgelopen maanden een soort kettingzaag die zich voornamelijk richtte op slapen. Het liep een beetje uit de hand met mijn verhouding actief/passief, en dat bevestigden mijn bloedwaardes: mijn schildklier doet niet meer wat hij hoort te doen en dat is nogal beperkend.
Het is nu dus zaak om het programma zo af te stellen dat mijn medicatie zijn werk kan gaan doen, en ik kan doen wat er boven aan mijn prioriteitenlijstje staat. Eigenlijk best een interessant proces om een keer gedwongen te worden te strepen in het drukke programma van mijn leven.
Brainstormend kom je toch wel tot concrete ideeën, mijn trainingen even stoppen omdat dat veel energie vraagt, iets korter werken waar mogelijk, iedere middag een chill-uur, gitaar op halve kracht en ook het avondprogramma even op standje bejaard. Het brengt rust en dat is soms prettig en soms frustrerend.
Toen kwamen we op het puntje pleegouderschap... want na maanden wachten was dit natuurlijk precies het moment dat er een (nieuw) kindje voor ons kwam. Samen met mijn eigen meiden staat dit zeer hoog op de prioriteitenlijst... en we moesten dus even hard op zoek naar #hoedan.
Maar gelukkig, ze kwam, een lieve kleine meid van 3,5 jaar. Op woensdag en zaterdag, zodat Paul en ik het voorlopig samen kunnen doen. Afgelopen zaterdag was haar eerste dag alleen bij ons. Een bijzondere ervaring voor ons alle vijf. Bijzonder in het gewone. Samen spelen met de trein, fietsen, een tosti eten en heerlijk in de zon in de speeltuin. Wat een geluk dat ook de lente precies vandaag besloot om uit haar winterslaap te komen.
Zo achteraf gezien was het ook bijzonder hoe onze meiden hier op reageerden. Het was anders dan een vriendinnetje. Ze lijken te begrijpen dat zij meer deel uit gaat maken van ons gezin dan een klasgenootje dat komt spelen. Ze lieten haar vrij haar gang gaan, maar hielpen haar ook waar nodig om haar de weg in ons huis te laten ontdekken.
Er was geen strijd onderling. Ze vonden haar lief. Een goed begin.
De komende tijd zullen we veel thuis zijn met haar, want zij moet wennen aan ons, ons huis, onze gewoontes. Thuis zijn, samen spelen en in de zon zitten, is wat mij nu gaat helpen om snel weer beter te zijn. Soms moeten de dingen zo zijn zoals ze komen! We hebben het geweldig getroffen met dit meisje.
Het is nu dus zaak om het programma zo af te stellen dat mijn medicatie zijn werk kan gaan doen, en ik kan doen wat er boven aan mijn prioriteitenlijstje staat. Eigenlijk best een interessant proces om een keer gedwongen te worden te strepen in het drukke programma van mijn leven.
Brainstormend kom je toch wel tot concrete ideeën, mijn trainingen even stoppen omdat dat veel energie vraagt, iets korter werken waar mogelijk, iedere middag een chill-uur, gitaar op halve kracht en ook het avondprogramma even op standje bejaard. Het brengt rust en dat is soms prettig en soms frustrerend.
Toen kwamen we op het puntje pleegouderschap... want na maanden wachten was dit natuurlijk precies het moment dat er een (nieuw) kindje voor ons kwam. Samen met mijn eigen meiden staat dit zeer hoog op de prioriteitenlijst... en we moesten dus even hard op zoek naar #hoedan.
Maar gelukkig, ze kwam, een lieve kleine meid van 3,5 jaar. Op woensdag en zaterdag, zodat Paul en ik het voorlopig samen kunnen doen. Afgelopen zaterdag was haar eerste dag alleen bij ons. Een bijzondere ervaring voor ons alle vijf. Bijzonder in het gewone. Samen spelen met de trein, fietsen, een tosti eten en heerlijk in de zon in de speeltuin. Wat een geluk dat ook de lente precies vandaag besloot om uit haar winterslaap te komen.
Zo achteraf gezien was het ook bijzonder hoe onze meiden hier op reageerden. Het was anders dan een vriendinnetje. Ze lijken te begrijpen dat zij meer deel uit gaat maken van ons gezin dan een klasgenootje dat komt spelen. Ze lieten haar vrij haar gang gaan, maar hielpen haar ook waar nodig om haar de weg in ons huis te laten ontdekken.
Er was geen strijd onderling. Ze vonden haar lief. Een goed begin.
De komende tijd zullen we veel thuis zijn met haar, want zij moet wennen aan ons, ons huis, onze gewoontes. Thuis zijn, samen spelen en in de zon zitten, is wat mij nu gaat helpen om snel weer beter te zijn. Soms moeten de dingen zo zijn zoals ze komen! We hebben het geweldig getroffen met dit meisje.
Reacties