Werken om te werken

Heel lang geleden werkte ik omdat ik geld nodig had. Of eigenlijk omdat mijn ouders zeiden dat het goed was om te leren omgaan met je eigen geld. Ik bracht krantjes rond, paste op, werkte in de horeca en kwam uiteindelijk terecht op het callcenter van toen nog ‘Start Uitzendbureau’.

Altijd zat ik de uurtjes weg te tellen en zei tegen mezelf: ‘nog 2 uur en 12 minuten en dan heb je 15 gulden verdiend’. Ik vond het een beproeving en begreep wel dat ‘de grote mensen’ niet zo blij waren dat zij elke dag moesten werken.  Ik heb mij toen al regelmatig afgevraagd: “Kan dit dan echt niet anders?”.

Toen ik een jaar of achttien was en ik als bijbaan avond in avond uit domme telefoontjes zat te doen bij Start (zo dom dat ik al niet meer weet waar het nu eigenlijk over ging) keek ik eens om goed om me heen en kwam ik tot de conclusie dat er ook mensen werkten die daar gewoon werkten. Als werk dus, niet als bijbaan. Zij deden leukere klussen en ik vroeg me af of ik hier misschien een heel klein beetje aan kon deelnemen zodat het allemaal wat minder saai werd.

In de zomervakantie kreeg ik de kans en greep ik hem. Er gingen veel mensen op vakantie en ik kon veel uren maken. Al snel deed ik wat zij deden: de salarisadministratie. Uiteindelijk niet hetgeen waar mijn passie bleek te liggen, maar het was leuk! Mensen belden mij nu met inhoudelijke vragen, ik kon dingen uitzoeken en oplossen. De klok draaide opeens heel wat sneller.

Na een half jaar Nederlands studeren had ik een mooie lijst 8en en de stellige overtuiging dat in dit werkveld voor mij de klok niet erg snel zou draaien. Ik smachtte naar een actieve werkplek het liefst met kinderen. De overstap naar de Pabo was dan ook snel gemaakt en al was de studie zelf wat slapjes, ik genoot van iedere minuut stage. Ik slurpte alle kennis en vaardigheden op en na 3 jaar had ik mijn eigen klas in het cluster 4 onderwijs. Dit was werken om te leven!

De klok heeft de afgelopen 13 jaar nooit meer zijn minuten weggetikt en er zijn wat nieuwe passies bij gekomen zoals coachen en training geven. Ik kan me dus ook bijna niet meer voorstellen dat mensen ergens (blijven) werken waar zij hun tijd uitzitten , in plaats van te zoeken naar iets waarin zij hun passie kwijt kunnen.

Ik kwam hier zo op omdat ik vandaag oog in oog stond met een doktersassistente die zat te werken om te werken. Best wel bijzonder in dit beroep, waar je toch eigenlijk zou verwachten dat iemand er plezier aan beleeft om zijn cliënten verder te helpen.  En echt waar, ik heb ook mijn dagen dat ik er even wat minder zin in heb, maar deze vrouw keek mij direct aan met een blik van: ‘wat wil je van me?’.

Ik wil ten eerste dat mijn kind gezond is en ten tweede wens ik jou wat meer werk om te leven!