Steunouderschap

Soms werkt stapelmarketing opeens. Je ziet een folder bij de dokter, een facebookbericht, een stukje in de krant en er ontstaat een soort klik. In oktober had ik deze klik met Steunouders. Een nieuwe organisatie in Gouda, die zwakke gezinnen ondersteund met lichte pleegzorg.
Ik heb altijd al in mijn hoofd gelopen met adoptie. Deze ideeën zijn langzaam bijgeschaafd richting pleegouderschap en wat op de achtergrond geraakt toen onze eigen kinderen werden geboren.
Toch is er altijd een klein vlammetje blijven branden. De wil om een kind dat het minder goed heeft een steuntje in de rug te geven. Dat vlammetje laaide op bij het zien van de advertenties van Steunouders.

De setting is serieus maar toch gevoelsmatig laagdrempelig. Er worden hier gezinnen aangemeld die even niet zo lekker draaien. Te denken valt aan bijvoorbeeld vluchtelingen, maar zeker ook aan kinderen van ouders met psychische problematiek die het (tijdelijk) als erg zwaar ervaren om hun kind liefde en rust te bieden. Deze kinderen krijgen de mogelijkheid om even op adem te komen in een stabiel gezin terwijl de ouders de mogelijkheid krijgen om in die tijd te werken aan hun probleem (bijvoorbeeld therapie) of om zichzelf ook even te resetten en met vernieuwde energie weer met hun kind aan de slag te gaan.

Paul reageerde ook direct positief. Voor mij een aangename verrassing. En zo begon ons avontuur. We kregen na aanmelding een enorme vragenlijst toegestuurd waarover we een paar avondjes lekker (ik) en wat minder lekker (Paul) hebben zitten bakkeleien.

 De reactie op deze lijst was direct positief. Ze leken het wel te zien zitten met ons gezin, en we maakten een afspraak om nader kennis te maken. Die afspraak moest ik helaas afzeggen door griep, maar in die week kreeg wel al een aantal kinderen door die het mogelijk zouden kunnen worden. Een bijzonder moment waarop het voor mij heel echt werd: een ruim 3 jarig druk jongetje  (vluchteling gezin met moeder met ptts)  of  een meisje. van 5 (eventueel mét broertje van 4 erbij) Broertje vraagt veel aandacht en meisjes komt het te kort. Dan zijn er ook nog 2 broertjes  (liefst in apart gezin ) beide een taal-spraak achterstand. Of een jongetje van 7 die vooral mannelijke energie/vaderrol mist,  hij wil stoeien en voetballen. Denk er maar rustig over na, niets moet.

Niets moet, een fijne opmerking in toch wel een belangrijk moment in je leven. Het voelt ook niet als moeten maar als willen. Maar hoe kunnen we hier nou uit kiezen? Welk kindje heeft het het hardst nodig? Deze kinderen zijn allemaal urgent. Welk kindje past dan het beste bij ons gezin?
Gevoelsmatig ga ik direct voor het meisje. Het zal de rust behouden in ons gezin, we kunnen de dingen blijven doen die we doen en onze meiden zullen dit ook het leukste vinden. Ik vind deze keus eigenlijk te makkelijk. Paul is een super leuke papa, dus waarom zouden we dat jongetje van 7 geen papa gunnen? En eigenlijk hadden we bedacht dat kindje jonger zou moeten zijn dan merel, zodat zij haar plekje niet verliest. Dan toch misschien het 3jarig jongetje? De gedachten blijven zo nog een beetje door mijn hoofd malen. De taal-spraak lijkt mij sowieso niet zo passend omdat veel mensen in onze directe omgeving al moeite moeten doen om onze gesprekken te volgen (snel en veel taalgrappen). Laten we ze dat niet aan doen.

Paul zijn eerste voorkeur gaat uit naar het mannetje van drie, gezien zijn leeftijd. Nog even doordenkend, komen we samen toch weer terug op het meisje. Ook onze eigen meiden vinden dat de beste optie. We laten de keus nog open en gaan het gesprek met positieve gevoelens tegemoet.