Direct doet Tommy

Toen ik met Kirs bij Acda en de Munnik was, zag ik de grootse aankondiging van 'Direct doet Tommy'. Ondanks dat ik niet alle muziek van The Who geweldig vind, of uberhaupt ken, wilde ik het meteen graag zien. Ik vind het bijzonder dat dit jonge jongensbandje (meer vind ik het toch ook niet) zo'n groot project aangaat. Ook de term Rockopera klonk me wel vernieuwend in de oren, dus ik ging er heen... met.. Steef en Lotje!

En rocken deed het! Ik viel de eerste helft bijna van mijn stoel van de bassen. Mijn trommelvliezen stonden op klappen en ik had grote moeite om de teksten (die volgens de kenners erg goed zijn vertaald) te verstaan. Toch was het me gelukt om het verhaal redelijk te volgen, en na de laatste tien mimuten, een geluidsstrip waarin Tommy volloopt met nieuwe prikkels, was ik toch wel ernstig aan pauze toe!

In de pauze kwam ik nog een heuse Who fan tegen, die het helemaal geweldig vond, en na enig inhoudelijk overleg met Steef en Lotje, zat ik toch wel redelijk op het goede spoor wat betreft de verhaallijn. We kwamen tot de gezamelijke conclusie: of het echt leuk is weten we nog niet, maar het is op zijn minst erg bijzonder om mee te maken. Ik kon er weer tegenaan! In de tweede helft groeide mijn enthousiasme. Ik was van stoel gewisseld, en kon nu ook alles gewoon verstaan, de gitaren waren wat minder, de teksten wat meer... ik zat er helemaal in! Het speelde zich ook wel een beetje in mijn interesseveld af. Tommy ziet hoe de minnaar van zijn moeder wordt neergeschoten door zijn vader, en wordt langzaam gek. De gekte slaat uiteindelijk door in grootheidswaanzin, waarna hij een groots artiest wordt.

Het decor was eenvoudig, maar heel gaaf! Op ronde schermen werden allemaal figuren en foto's geprojecteerd die samenhingen met de gekte in Tommy's hoofd. Vooral de foto's van Tommy zelf, waarin hij een bizarre blik in zijn ogen had, bleef je naar kijken. Of ik wilde of niet, ik werd meegesleept, de muziek, de beelden en de personages vormden een geheel, ik was om!

Aan het eind barste de zaal los in een hysterisch gejoel en gegil. Dit heb ik nog nooit gezien in de Gousde schouwburg! Ook ik betrap mezelf erop dat ik enigzins uitzinnig sta te klappen en sta mee te zingen.

Bij de uitgang vinden we een flyer waar per scène een toelichting staat over de voortgang van het verhaal. We zaten aardig in de richting met onze ideeën hierover. Ook komen alle jongens van Direct nog even naar het café. Het zijn weer gewone jongens van een jaar of 24, die zich gedragen als echte Hagenesen. Bijzonder dat zij net als heuse wereldsterren werden toegeschreeuwd door een zaal vol 40-plussers.

Het was hard, het was ingewikkeld, het zat ijzersterk in elkaar... en nu zou ik het nog wel een keer willen zien om alles echt te snappen!

Maar hé, laat ieder vooral zijn eigen verhaal zoeken in Tommy! (Jan Rot)

Het was een bijzondere avond, en thuis babbelen we nog even na. De volgende keer mogen Steef en Lotje weer wat cultureel verantwoords uitkiezen. Ik gok dat het pinkpop gaat worden?!