Koorts heft autisme op?

Een collega liet me vandaag een artikel lezen over koorts bij autistische kinderen. Het schijnt zo te zijn dat autistische kinderen beter oogcontact maken en beter communiceren wanneer zij koorts hebben. Hier schuilt vast een diepgravend en ingewikkeld onderzoek achter... alhoewel er maar 30 kinderen hebben deelgenomen, maar ik vraag me af, is dit niet eigenlijk heel logisch?

Sowieso vraag ieder kind (en iedere volwassen man ;)) om meer aandacht als het ziek is. Het wil verzorgd worden en voelt zich hulpeloos. Wie kent het gevoel niet van alleen op bed liggen en niets liever willen dan dat er even iemand bij je komt kijken met een kopje thee.

Een autistisch kind kent over het algemeen veel meer angsten dan een normaal gezond kind en ervaart alles in de wereld een graadje heftiger dan 'wij'. Ieder kind is angstiger als het ziek is, want wat gebeurt er allemaal in je lichaam? Het voelt zich anders dan normaal. Een autistisch kind zal extra angstig zijn en zich in een kleine crisis bevinden.

En wat doe je in een crisissituatie? Dan maak je contact, desnoods met wildvreemden! Ik kan me nog goed herinneren dat ik na mijn auto-ongeluk in mijn gigantische adrenaline kick een wildvreemde man zo ongeveer om zijn nek vloog, ik wilde alleen maar hulp om weg te komen van die vierde baan met langsrazende auto's! Zoiets zou ik normaal nooit doen!

Ik denk dat een kind dat ziek is altijd vraagt om hulp van een volwassene, ook een autistisch kind. Omdat een autistisch kind koorts ervaart als een heftige gebeurtenis, zal het in staat zijn om beter contact te zoeken dan normaal, een soort overlevingsdrang aangedreven door adrenaline. Een volwassen autist weet de ervaring van koorts, net als een niet autistische volwassene, inmiddels te relativeren, en komt dus niet meer in die crisissituatie, waardoor het beter contact zoeken ook niet meer op gaat, logisch toch?

En wat denken jullie ervan?