Gaza

Soms kan ik het niet meer aanzien. Ik word er bijna letterlijk ziek van. Ik weet echt wel dat ik niets te klagen heb, ik zit lekker warm en veilig in Nederland in een knus huisje op de bank. Maar juist daarom word ik er moedeloos van. Soms verslapt je aandacht, betrap je je zelf op de gedachte dat je het liever gewoon maar langs je heen laat gaan. Dat is juist wat ik niet wil! Ik wil alert blijven, ik wil volgen wat er gebeurt, ik wil met iedereen meeleven die angst en pijn voelt. Ik wil iets doen, iets veranderen. Ik wil begrijpen waarom...Maar hoe meer je er over leest, hoe ingewikkelder het wordt. Dan realiseer je je: 'ik kan niets doen'.

Van de week kreeg in een mailtje met foto's van een collega. Foto's waarop het pijnlijk duidelijk werd wat een oorlog met mensen doet. Niet deze oorlog, maar iedere oorlog. Ik heb dit mailtje niet doorgestuurd omdat ik het niet met alle toegevoegde pro-Amerikaanse teksten eens was, en omdat ik mensen niet ongevraagd wil opschepen met schokkende beelden. Maar het heeft mij wel weer met beide benen op deze wereld gezet....

Was ik maar weer naief, was de wereld maar zacht en lief!